Waarom een huilende veearts Maaike mij raakt. Over veeartsen, docenten en knopen doorhakken

Deze week schreef Moniek Vis een vakdidactische blog over de lastige keuze tussen vakdidactisch onderzoek en de normale lespraktijk.

Huilend zit veearts Maaike in de auto. Ik kijk een documentaire over haar en het beeld raakt me. Ik herken mij in veearts Maaike.

Veearts Maaike is onderweg naar de dierenartsenpraktijk waar ze werkt. Ze heeft fijne collega’s met wie ze goed op kan schieten en met wie ze kennis en kunde deelt. Ook haar klanten, de Groningse koeien- en schapenboeren, gaan haar aan het hart. Ze laat geen moment onbenut om de boeren van gevraagd dan wel ongevraagd advies te voorzien. Veearts Maaike is kortom een vakvrouw met het hart op de juiste plaats. En toch zit ze huilend in de auto.

Ik ben docent, ik heb fijne collega’s met wie ik goed op kan schieten. We delen nieuwe lesideeën, denken met elkaar na over de invulling van het curriculum en steunen elkaar als het een keer niet zo lekker loopt met een klas. Ook mijn klanten, al noem ik ze liever leerlingen, gaan me aan het hart. Ik geniet nu meer dan ooit van de momenten dat ik les mag geven en de verbaasde, blije, verveelde en gemotiveerde gezichten voor me zie.

Veearts Maaike zit huilend in de auto omdat ze haar baan heeft opgezegd. Er knaagt al langer iets. Ze wil meer mensen bereiken met haar kennis en kunde, ze wil dingen veranderen en wel op grotere schaal dan bij dat ene Groningse boerenbedrijf. Ze is daarom vertegenwoordiger van de Nederlandse dierenartsen in Europa geworden, een baan die haar prima ligt. Dit betekent echter niet dat de liefde voor haar werk als veearts er minder om is geworden. Daarom heeft ze een tijdje verschillende functies gecombineerd, wat in de praktijk lastig haalbaar bleek. En dus heeft ze nu de knoop doorgehakt: veearts Maaike stopt met haar baan bij de dierenartsenpraktijk, en dat doet pijn.

Ook in deze kant van veearts Maaike herken ik mij. Ik wil blijven leren en op de hoogte zijn van de laatste inzichten op mijn vakgebied. Ik wil deze kennis op een zorgvuldige manier inzetten in mijn lespraktijk, samen met mijn collega’s. En niet alleen in mijn vakgebied op deze school, maar ook vak- en wie weet schooloverstijgend.

Het promotieonderzoek naar samenhangend, genregericht lees- en schrijfonderwijs waar ik mee bezig ben voelt wat dat betreft als een groot cadeau. Ik mag mezelf vier jaar lang op allerlei vlakken bijscholen en de opgedane kennis en kunde vertalen naar mijn, en hopelijk ook andermans, lespraktijk.

Ik weet echter ook dat dit traject ten einde loopt, en dat de normale lespraktijk er een is van de waan van de dag en niet van voldoende tijd voor het ontwikkelen van goed onderwijs. Maar ik wil allebei: én al die verschillende gezichten voor mijn neus met wie ik kan werken aan hun (talige) ontwikkeling én dat doen aan de hand van een goed doordacht programma dat mijn collega’s en ik samen ontwikkeld hebben en dat gebaseerd is op recente, wetenschappelijke inzichten.

Veearts Maaike zit huilend in de auto. Het beeld raakt me. Ik wil de knoop die zij doorgehakt heeft helemaal niet doorhakken.